Ο Μάιλς Ντέιβις κάνει παράσταση κατά τη διάρκεια του Μουσικού Φεστιβάλ Schaefer στο Wollman Rink του Central Park στη Νέα Υόρκη στις 8 Ιουλίου 1969.
Το να είμαστε αναγκασμένοι να μείνουμε σε εσωτερικούς χώρους και να είμαστε «κοινωνικά αποστασιοποιημένοι» πολύ φυσικά μας οδηγεί να επανεκτιμήσουμε τις προσωπικές μας λίστες αναπαραγωγής. Συνδυάστε το με το Πάσχα και το Πάσχα, και σίγουρα βρισκόμαστε στη μέση μιας στοχαστικής, ευγνώμων και συνεργατικής κατάστασης. Σε ένα νεύμα στην κατάσταση των καιρών, οι συντάκτες Latin του Bij Voet θα μοιράζονται τις προσωπικές τους λίστες καραντίνας με τους αναγνώστες έως τις 17 Απριλίου. Η Pamela Bustios, ανώτερη μάνατζερ, Latin charts, μοιράζεται τη δική της παρακάτω.
Καθώς πολλά τραγούδια προσγειώνονται στα χέρια μου - λοιπόν, τα εισερχόμενά μου - σε καθημερινή βάση, και άλλα γίνονται μια συλλογή αγαπημένων από προσωπική έρευνα, ο απομονωμένος χρόνος μου έχει γίνει soundtrack από μια ποικιλία μελωδιών, που λιγοστεύουν ως επί το πλείστον σε σύγχρονους και ανακαλύπτουν μερικά υπέροχα παλιά από σπουδαίους συνθέτες, τραγουδιστές-τραγουδοποιούς και μερικούς καλλιτέχνες που μας έφυγαν πρόσφατα.
Είναι ένα κοκτέιλ από ήχους που κατοικούν μόνιμα στο μυαλό μου και ο καθένας δέχεται την κατάλληλη υποδοχή καθώς με επισκέπτεται κρυφά κάθε πρωί. Μερικά από τα παλιά που έδωσαν χρώμα στις μέρες και τις νύχτες μου: το πειραματικό του Miles Davis Σκύλες Brew », το οποίο απαθανάτισε το ζήλο του τέλους της δεκαετίας του 1960. το 27λεπτο κόσμημα του 1975 ' Μια Νεράιδα, Ένας Κύκνος » από τον Sui Generis, ένα από τα θρυλικά σύνολα της Αργεντινής. Το τραγούδι των Jam του 1982 ' Τρέξιμο επί τόπου », του οποίου οι στίχοι θα μπορούσαν εύκολα να γραφτούν σήμερα. η απολαυστικά πνευματώδης μελωδία του John Prine ' Αυτός είναι ο τρόπος που ο κόσμος γυρίζει ” (σύσταση από φίλο του κλάδου). Περουβιανό Los Shapis κορίτσι ύμνος' Το Aguajal ” (ο βάλτος) χάνω τον εαυτό μου 'σε μια δροσερή υγρή νύχτα' με τα φωνητικά πολλών οκτάβων του Jeff Buckley στο ' Λιλά Κρασί ”? ακόμη και το 1967 του Leonard Cohen. Γεια σου, δεν υπάρχει τρόπος να πεις αντίο », το οποίο ο David Gilmour και η οικογένειά του τραγούδησαν ακουστικά πρόσφατα ως μέρος του Polly Samson's A Theatre for Dreamers Live (Περάστε στο 32:20 ή δείτε ολόκληρο το επεισόδιο, είναι πολύ διασκεδαστικό).
Μερικά από τα σημερινά έκαναν το κόψιμο, ωστόσο, καθώς συνδυάστηκαν αβίαστα με την ατμόσφαιρα: το ελπιδοφόρο-αλλά ζοφερό» ΘΕΡΙΝΗ ΩΡΑ ' από τον κορυφαίο της country Orville Peck (άλλη σύσταση από έναν συνάδελφο του κλάδου), το ζωντανό ακουστικό σπλαχνικό ' Κανείς δεν θα σε σκέφτεται καλύτερα από μένα ' (κανείς δεν θα σε σκεφτεί καλύτερα από εμένα) του Μεξικανού Ed Maverick, και αυτό το πρόσφατο εύρημα του 19χρονου Μεξικανο-Αμερικανού καλλιτέχνη Ambar Lucid ' The Garden Song (outtro) », μια ευχάριστη μελωδία φορτωμένη με παραμυθένια γοητεία και περισυλλογή.
Από τον Bill Withers στο Sui Generis, από το The Jam στο 2Pac, κάντε κλικ στην αναπαραγωγή, αποσυνδέστε και συνδεθείτε με αυτό το τρενάκι των ήχων:
